رشته‌های علوم انسانی معاصر در چین پس از پایان انقلاب فرهنگی شکل گرفت. دو عزیمت علوم انسانی جدیدی را که در پی آن تأسیس شد، تعریف کرد. اولین عزیمت از سیستم مدارس انقلاب فرهنگی بود.
این نماد در بازگرداندن رسمی سیستم کنکور دانشگاه پیش از انقلاب در سال 1977 نمادین شد. از سال 1966 تا 1969، مؤسسات آموزش عالی ثبت‌نام دانش آموزان را متوقف کردند. از سال 1970، مطابق با دستور مائو تسه تونگ برای انقلابی در آموزش و پرورش، برخی از مدارس مجدداً دانش آموزان را ثبت‌نام کردند، اما این دانش آموزان مانند گذشته مستقیماً از دبیرستان پذیرفته نمی‌شدند.
بلکه آن‌ها از گروه‌هایی باتجربه اجتماعی خاص مانند کارگران، دهقانان یا سربازان جذب می‌شدند. رشته‌های دانشگاه بازسازی شده در آن زمان در شاخه‌های علوم و مهندسی مرتبط با توسعه ملی بود.
در سال 1977، با راهنمایی دنگ شیائوپینگ، این سیستم ثبت‌نام کنار گذاشته شد. تمام کسانی که در دوره تعلیق ده ساله کنکور از مدرسه راهنمایی فارغ‌التحصیل شده بودند، دوباره می‌توانند در کنکورهای آموزش عالی شرکت کنند.
در همان زمان، آکادمی علوم اجتماعی چین (CASS) تأسیس شد که شامل سی و یکم موسسه تحقیق در علوم اجتماعی انسانی است. سلف آن، بخش فلسفه و علوم اجتماعی آکادمی علوم چین (CAS)، شامل چهل و پنج مرکز تحقیقاتی است.
از نظر نهادی، سازمان CAS ترکیبی از موسسه‌ای به سبک شوروی است که از آن چارچوب اساسی خود و Academia Sinica دوره جمهوری خواهان گرفته شده است؛ بنابراین بنیاد CASS نمادی از تلاش چین برای تمایز خود از سیستم شوروی بود در حالی که هنوز در مرز مارکسیسم باقی مانده است.
در این چارچوب جدید، رشته‌هایی مانند فلسفه، تاریخ و ادبیات از علوم انسانی جدا نشده‌اند، بلکه عنصری خاص را در مجموعه وسیع‌تری از علوم اجتماعی تشکیل می‌دهند.
از اواخر دهه 1970 تا 1980، در حالی که دانشمندان جداگانه بین علوم انسانی و علوم اجتماعی مرزبندی می‌کردند، با این وجود این بود که سیستم دانشگاهی تفاوت واضحی بین علوم انسانی و علوم اجتماعی نمی‌گذارد. علوم انسانی صرفاً یک دسته خاص از علوم اجتماعی بود.
علوم اجتماعی
عزیمت دوم تغییر شکل طبقه‌بندی سنتی سوسیالیست در رشته‌ها بود. طبق نظریه مارکسیست، علوم اجتماعی (از جمله علوم انسانی) در مجموع یک روبنا بودند و بنابراین در قلمرو ایدئولوژی قرار می‌گرفتند.
با این حال، گروه‌های CAS تحت تأثیر نظم مؤسسات قبل از 1949 مانند Academia Sinica، دانشگاه پکن و دانشگاه Tsinghua قرار گرفتند. بخش‌های دانشکده CAS در سال 1955 تأسیس شد اما براساس اصطلاحات سازمانی که در سال 1952، تحت هدایت مائو تسه تونگ انجام شد، ساخته شدند.
بر این اساس، گروه‌های علوم انسانی و علوم دانشگاه Tsinghua با دانشگاه پکن ادغام شدند و پس از تأسیس آن در بخش اساتید فلسفه و علوم اجتماعی در CAS ادغام شدند.
با توجه به مواضع سیاسی خود و علیرغم موفقیت‌های علمی، نسل قدیمی دانشمندان دانشگاههای پیش از انقلاب در مجموع به بخشی منتقل شدند که دانشجو ثبت‌نام نمی‌کرد.
دقیقاً این دانشمندان مانند گو جیگانگ و چن یینکه در رشته تاریخ، یو پینگبو و کیان زونگشو در حوزه ادبیات و هه لین و جین یوئلین در حوزه فلسفه بودند که به سمت‌های مختلف تحقیق در سمت‌های مختلف منصوب شدند دفاتر بخش.
در نتیجه، نسل قدیمی دانشمندان نه تنها شامل علمای برجسته چپ مانند گوا مورو، فن ونلان و هه چی فانگ، بلکه علمای برجسته غیر چپ نیز بودند. پس از تشکیل CASS در سال 1977، این نسل همراه با نسل دانش پژوهانی بود که پس از سال 1949 بالغ شدند و هسته حرفه‌ای علوم اجتماعی و انسانی در چین را تشکیل دادند.
گرایش‌های معاصر
در طول قرن بیستم، چین یک جنبش ضد سنت مداوم و خشن را تجربه کرده است. با این حال، از دهه 1980، این روند با یک محافظه کاری فرهنگی خاص آغاز شد که تعمیم آن دشوار است. در درون این روند جدید سنت گرایی، دو پدیده وجود دارد که شایسته توجه است. اولین مورد، بازگشت به اصطلاح یادگیری ملی است که به دنبال حفظ ذات ملی است.
موسسه بین‌المللی بنیاد چین تمامی خدمات مرتبط به چین شامل تحصیل در چین و آموزش زبان چینی را ارائه می‌کند.
تحصیل در چین ۰۲۱۸۸۰۶۰۶۰۱
آموزش زبان چینی ۰۲۱۶۶۱۲۳۰۸۶